در یک خانواده موفق و شاد:

عبارت «دوستت دارم» بیشتر از هر عبارت دیگری بین اعضای خانواده، رد و بدل می شود.

هیچ فردی در خانواده نمی گوید که من به یکی از اعضا اعتماد ندارم.

هفته ای یک بار و با کمک همه اعضای خانواده، کیک، شیرینی یا یک خوردنی جدید و خلاقانه اما ارزان و ساده پخته می شود.

بی بهانه همدیگر را در آغوش می کشند و به هم انرژی مثبت می دهند.

خانم برای شوهرش در جمع فامیل، میوه پوست می‌گیرد و برعکس.

سرود خانوادگی دارند و یک ترانه را حفظ کرده و در وقت‌ های بدحالی و خوشحالی با هم می خوانند.

به طور کلی و به خصوص در زمان برگزاری مهمانی یا تماشای تلویزیون، به فکر ایجاد نشدن مزاحمت برای همسایه های شان هستند.

یک تابلو در پذیرایی خانه نصب شده که شعر معروف سعدی روی آن نقش بسته: «چو عضوی به درد آورد روزگار / دگر عضوها را نماند قرار»

جلسات خانوادگی هفتگی یا ماهانه دارند و در این جلسه ها همه اعضای خانواده اجازه دارند درباره مسائلی که دوست دارند، حرف بزنند.

شرایط خانه به گونه ای است که بچه ها قبل از هر کسی، برای درد دل به والدین شان مراجعه می کنند.

مادر خانواده، طرز تهیه خانگیِ غذاهای فست فودی مانند کالباس و همبرگر خانگی را یاد گرفته و درست می کند.

همه اعضای خانواده در خرج و مخارج، خودشان را کنار پدر می بینند و تا حد امکان از تحمیل هزینه‌های اضافی پرهیز می کنند.
پدر و مادر برای ورود به اتاق کودک شان، در می زنند.

حتما هر ماه یک فیلم کمدی و باحال تماشا می کنند.

کتابخانه منزل شان از بوفه، شلوغ تر و پر مراجعه تر است.

پدر خانواده هفته ای یک‌بار، ساعاتی از روز را با بچه هایش بدون مامانِ بچه‌ها، به پارک می رود.

تحت هر شرایطی و به‌رغم فشار کاری، حتما یک وعده غذایی در روز را در کنار یکدیگر می خورند.

پدر و مادر قبل از خواب برای فرزندشان داستان می گویند.

برای خرید وسایل و چیدمان خانه از همه اعضای خانواده نظرخواهی می شود.

زن و شوهر طبق یک قرار قبلی و ماهی دو بار بدون حضور بچه ها برای تفریح با یکدیگر وقت می گذرانند.

مردخانواده خودش را مقید می‌کند تا حداقل هفته ای یک‌بار برای خانمش صبحانه آماده کند و در زمان های استراحت برایش چای بریزد.

درمواقع بحرانی، به جای قهر کردن و پیغام فرستادن برای هم، حرف می زنند و تا مشکل حل نشده، گفت و گوی محترمانه را تعطیل نمی‌کنند.

اعضای خانواده برنامه ریزی می کنند تا حداقل روزهای اول هر فصل، با یکدیگر به یک کتاب فروشی بروند و طبق بودجه در نظر گرفته شده، کتاب می خرند.

بچه‌های خانواده در کنار لباس های خودشان، گاهی پیراهن و شلوار پدر و مادرشان را هم اتو می کنند.

همه اعضای خانواده بعد از آب خوردن، لیوان شان را می شویند.

پسر خانواده برای خواهرش لواشک، پاستیل و مجله می خرد.

اعضای خانواده به اسراف، به خصوص هدر دادن آب حساس هستند و به یکدیگر تذکر می دهند.

تا حد امکان در زمان هایی که همه اعضای خانواده کنار هم هستند، به تماس های کاری یا اجتماعی شان جواب نمی دهند.

یک بازی خانوادگی مانند دارت را به صورت مسابقه بین خودشان برگزار می کنند.

بچه ها بعد از خوردن غذا از پدر و مادر تشکر می کنند و پدر هم به صورت اختصاصی تر از مادر، سپاس گزاری می کند.

اگر مرد خانواده در یک معامله اقتصادی ضرر کند، بقیه خانواده به او دلداری داده و نگرانی هایش را کاهش می دهند.

مادر و دختر دو نفری به کافی شاپ می روند و با هم وقت می‌گذرانند.

آلبوم تصویری از خاطرات مشترک، به خصوص سفرهایشان دارند تا باهم تماشا کنند و با قیافه های قبلی شان شوخی کنند.

فرزندان به بهانه های مختلف و در مناسبت های گوناگون، دست پدر و مادرشان را می بوسند.

ماهی یک‌بار دور هم می نشینند و خاطرات شیرین قدیمی ترشان را با هم مرور می کنند.

پدر و مادر هر روز به فرزندشان یادآوری می کنند که او می تواند و موفق خواهد شد.

پدر و مادرها، فرزندشان را با عبارت هایی مودبانه همچون «بابایی» و «دخترم» صدا می زنند.

همه اعضا خودشان را مقید می کنند تا با انجام یک سری کارها، مادر خانواده یک روز در هفته بدون دغدغه کارهای خانه، به مسائل شخصی‌اش بپردازد.

فرزندان هر از گاهی از پدر و مادربزرگ می خواهند که خاطرات و تجربه های جالب شان را تعریف کنند.

روزنامه و مجلات شان را در دسترس بقیه اعضا می گذارند و درباره مطالب مفیدشان صحبت می کنند.

پدر خانواده به حلال بودن لقمه ای که سر سفره خانواده اش می برد، حساس است.

اگر یکی از افراد خانواده عصبانی شود، خیلی سریع برای او لیوان آبی آورده می شود و او را آرام می‌کنند.

افراد بدون اجازه، به تلفن همراه و فایل های شخصی رایانه یکدیگر سرک نمی کشند.

اگر غذا کمی شور شد یا طعم سوختگی گرفت، بقیه اعضا به روی خودشان نمی آورند.

تمام اعضای خانواده روی بازیافت زباله ها به خصوص کاغذ حساس هستند.

برای یکدیگر هدیه‌های کوچکِ بی‌مناسبت تهیه می‌کنند.

شرکت در یک جلسه مذهبی به صورت هفتگی در اولویت قرار دارد.

کنترل تلویزیون همیشه در دست یک نفر خاص نیست و درباره تماشای برنامه‌ های مورد علاقه، توافق و از خودگذشتگی می ‌شود.
در بین اعضای خانواده جمله «به من چه؟» یا «به تو چه» رد و بدل نمی شود.

پدر و پسر، ماهی یک بار به استخر می روند.