دوست خوب کسی است که خصوصّیات زیر را دارد:
▪ ظاهر و باطنش یکی است.
▪ هم برای خودش و هم برای دوستش خیر و خوبی می خواهد.
▪ در سختی ها دوستش را تنها نمی گذارد.
▪ متواضع و فروتن است.
▪ راستگو و درستکار است.
▪ امین و رازدار است.
▪ زحمات دوست خود را قدر می گذارد.
▪ خوش برخورد و شیرین زبان است.
▪ دوست خود را به کارهای خداپسندانه و نیک دعوت می کند.
▪ بدون منّت به دوست خود کمک می کند.
▪ کسی را سرزنش وپشت  کسی غیبت نمی کند.
▪ مردم آزار نیست و در جلب دوستی تلاش می کند.
▪ به دنبال علم آموزی و آگاهی است.
▪ شریک غم و شادی دوستش است.
▪ از کینه و حسادت به دور است.
از حضرت علی(ع) روایت شده است که دوست را نمی توان دوست واقعی نامید. مگر آنکه رفیق خود را در سه جا حفظ کند:
۱ـ در هنگام رنج و گرفتاری به او رسیدگی کند.
۲ـ در وقت نبودن او اگر کسی پشت سر او سخنان زشت گفت، از او دفاع کند.
۳ـ برای او طلب دعا و رحمت و آمرزش کرده و فرزندانش را کمک کند.